Nooit weer!

Helma:
6 jaar geleden stond ik aan de start van de 4 miles (6,4 km) Dam tot Damloop met vriendin José en onze twee buddy’s. Twee buddy’s die ons begeleiden omdat José en ik allebei een visuele maar ook auditieve beperking hebben. We hebben deze damloop volbracht om voormalig DoofBlindenNetwerk te sponsoren en zeiden na afloop tegen elkaar,’dát doen we nóóit weer..’ tot…

afgelopen november 2014, er staat een bericht in de nieuwsbrief Oogvereniging-Leiden over Running Blind.
De Leiden Road Runnersclub (LRRC) heeft Running Blind geadopteerd en op 20 november is de kick-off. Ik kijk vriendin José vragend aan en we besluiten er samen op af te gaan. Voor de Dam tot Damloop hebben we op eigen houtje getraind, het lijkt ons leuk om onderricht te krijgen door ervaren trainers. Na voorlichting, waar ik niet veel van mee heb gekregen mede door mijn auditieve beperking, krijgen we een training en die is wel zodanig leuk dat we besluiten door te gaan.

De training gaat als volgt, we worden gekoppeld aan een buddy met een lint, we houden het lint allebei vast en de buddy trekt aan het lint als ze ons wil behoeden voor ‘uitglijers’ oftewel oneffenheden op het pad, stoepranden. Er wordt verteld als er fietsers aankomen of hardlopers, dat er een tak op de weg ligt of een hond ons pad kruist. De training begint met dribbelen naar een rustige plek, daarna doen we warming up oefeningen. Als de spieren opgewarmd zijn begint de uiteindelijke training, de training wordt gevarieerd aangeboden, erg leuk, iedere keer weer een verrassing..of niet.. J Daarna cooling down oefeningen en dan… is er koffie en bijkletsen want na gedane arbeid..

Na diverse trainingen waarin we onze conditie steeds meer opvijzelen wordt er gesproken over de mini-marathon in Rotterdam.. huh, nu al? Maar… 4,2 km. dat moet lukken. 11 april staan we met een groep lopers van Running Blind, nu trouwens onder de vlag van de Dirk Kuyt Foundation in de startblokken om de minimarathon te lopen. Léonie, jongste dochter heeft op Kwincy mijn geleidehond gepast.

Léonie:
Mijn moeder had gevraagd of ik op Kwincy wilde passen tijdens de mini-marathon. Vervolgens kwam de vraag of ik ook op Noah, hond van Danielle wilde passen. Geen probleem natuurlijk, ik mocht dus op pad met twee prachtige geleidehonden. 

In het begin wat onwennig, zeker voor de hond van Danielle, maar het ging steeds beter. Met twee geleidehonden over de Coolsingel.....ik was een attractie op zich! Zoveel foto's zijn er gemaakt. 

Ondanks de regen en de wind heb ik genoten van ieder moment en ben ik zo trots op mijn moeder en alle andere toppers van Running Blind! 

Ik heb aan mijn moeder gevraagd of ze met mij volgend jaar de mini-marathon of misschien zelfs wel de 10 km.van Rotterdam wil lopen. Haar antwoord: ‘Ik ga ervoor trainen’.J

Helma:
‘De mini-marathon verliep eigenlijk wel heel vlotjes, hoewel het plensde van de regen. Patricia liep als buddy mee en Terry, onze trainster van LRRC, sjeesde van het ene koppel naar het andere koppel om de weg vrij te houden. Af en toe werd er door Terry of Patricia geroepen naar de lopers voor ons, ‘lopers achter je!’, dan werd er spinnig teruggeroepen, ‘ja, er lopen er wel meer achter me!’ totdat ze in de gaten hadden dat we ‘gekoppeld’ liepen. Alles verliep prima en voldaan vertrokken we weer naar huis.

Terry: ook als trainster van de groep vond ik dit een spannende middag. Ons debuut in de massa. Er spoken allerlei dingen door je hoofd; wat nou als er iemand valt ? Of die drukte echt helemaal niets aan vindt? Kunnen de buddy's ook in deze situatie geconcentreerd blijven? Ik rende er als een soort moederkloek achteraan en wilde het liefst een soort 'no go area' om hun heen creëren. Maar dat bleek vaak toch wat overdreven. Lopers en buddy's liepen gestaag door en binnen no time waren we alweer over de finish op de Coolsingel...Yes! We did it! En wat hebben we genoten!

Singelloop Leiden

Op 17 april staan we weer in de startmodus, dit keer voor de Leidse singelloop, deze is bijna 7 km. Zo hee, dat heb ik nog nooit gelopen. Oudste dochter Lisette is dit keer de gelukkige die als mijn buddy mag optreden.
Schitterend weer, zonnetje, prachtige route langs de Leidse singels.
Bij de eerste 10 meter wordt al geroepen, ‘respect’ ik voel gelijk de tranen prikken, hoezo nou respect, respect voor de buddy’s zullen ze bedoelen. Wat ben ik blij met trainers en buddy’s van LRRC, mijn ‘persoonlijke’ buddy en tegelijk trainer van de Noordwijkerhoutse Strand Lopers, William.
Dochters die het fantastisch vinden om me te assisteren en me aan alle kanten ondersteunen. Iedereen die in de weer is om me met mijn beperkingen letterlijk en figuurlijk niet aan de zijlijn te laten staan maar mee te laten doen….
‘Oké Helma, niet zeuren, jezelf herpakken en doorlopen. Dat heb ik gedaan, met Lisette aan mijn zij, Terry weer aan de andere kant die te dicht naderende lopers als lastige vliegen van me ‘wegsloeg’. J
Af en toe dacht ik ‘pfff…zijn we er al’, maar het ging goed, gestadig aan, echt snel zal ik nooit worden maar dat hoeft ook niet, als je maar lékker loopt, en dat doe ik!

Moraal van het verhaal (heb ik niet van mezelf). Het maakt niet uit hoe langzaam je loopt, je bent altijd nog sneller dan iedereen op de bank.’

Terry:

Vandaag gaat de Running Blind groep Leiden zich voor het eerst in hun hometown profileren. Weer spannend! Maar wat fijn dat we vandaag vooraan mogen starten. Zo laten we toch heel wat vaders en moeders met kinderen achter ons. Onze Running Blind shirts en lintjes zijn niet alleen mooi maar ook heel praktisch! Ik hoor vaak achter ons; oh..ze lopen samen ...kom we gaan er even omheen.. En wat krijgen we een hoop positieve reacties onderweg van zoveel deelnemers; zoveel complimenten doen de Running Blind lopers zichtbaar goed en bezorgt mij ook heel wat keren kippenvel. Lisette waarschuwt haar moeder direct; nu niet teveel naast je schoenen gaan lopen Mam!

Lisette:
Na enthousiaste verhalen van mijn moeder over Running Blind en haar voornemen om zowel de mini-marathon in Rotterdam als de Leidse Singelloop te gaan doen, werd ik erg benieuwd naar de trainingen van Running Blind. Zo kwam het dat ik begin april op pad ging met José en mijn moeder om een training van Running Blind bij te wonen. Na anderhalf uur training was ik enthousiast over het lopen als buddy en vol bewondering voor de gedrevenheid van de lopers en hun vertrouwen in de buddy’s. Dus… op naar een volgende uitdaging: als buddy mijn moeder over de Leidse Singels loodsen tussen ruim 5000 andere lopers.

Op 17 april stonden wij aan de start van deze loop. Goed herkenbaar met rood-witte Running Blind shirts mochten wij vooraan in het startvak gaan staan. De spanning was te voelen, tot daar eindelijk het startschot was. De menigte kwam in beweging en ook wij begonnen aan de eerste paar meters. Onmiddellijk kwamen aan alle kanten lopers voorbij geraasd. Ik was me meteen bewust van het feit dat ik daadwerkelijk ogen voor twee moest hebben. Heel fijn was het dan ook dat Terry, aan de linkerkant van mijn moeder liep om te voorkomen dat mensen ons afsneden.

Algauw bleek dat het ook een heleboel mensen opviel dat wij met een touwtje tussen ons in liepen. Positieve opmerkingen als: ‘Wauw, goed dat jullie dit doen. Respect. Knap hoor. Wat een lef.’ Een enkele student die de functie van het touwtje niet begreep en zei: ‘Kijk die trekken elkaar over de streep.’ Waarna hij door een mede-student terecht werd gewezen: ‘Nee joh, je ziet toch wat er op hun t-shirts staat. (Naar ons:) Top hoor, dames. Ga zo door!’ En ook schouderklopjes, opgestoken duimen en applaus van mensen langs de kant. Dit alles maakte dat het een feestje was om met mijn moeder over de Singels te rennen. Geen moment heeft ze moeten lopen, of aangegeven dat het niet meer ging. In een stabiel tempo en met een bijzonder vertrouwen op mij, de buddy, liepen wij de Singelloop uit.

Wat een feest op samen over de finish te komen en wat een bewondering heb ik voor het doorzettingsvermogen van mijn moeder en de andere lopers van Running Blind. Een ervaring, waar ik nu nog van nageniet!

Meer info: www.runningblind.nl